Trabaho trabaho trabaho
Walang tigil ang pagtawag ng mga ospital. Gusto nila akong mag-eskedyul ng trabaho sa kanila. Matindi pa ang hang-over ko sa bagong taong pagsasalo. Hang-over sa kasayahan, hindi sa kalasingan. Isang lingo pa at balik buhay uli ako. Siguro sasabihin ko na masakit ang likod ko. Totoo naman.
Gumuguhit and sakit sa aking kaliwang hita mula sa aking likod. Ito ang nakuha ko sa pagaalaga ng may sakit. Hila dito, tulak dyan. Takbo at lakad. Abuso sa aking katawan ang trabaho ng ners. Panggabi pa ako. Kaya baliktad ang cercadian rhythm ko kumpara sa ibang tao. Mabuti at nakakatulog ako ng mabuti, kung hindi mesirable ang eksistensiya ko. Nersing ang bumubuhay sa akin ngayon. Walang reklamo, merong trabaho. Sana balang araw ay matutunan kong magpatakbo ng negosyo sa potograpiya.
Potograpiya ang mahal ko sa buhay. Hindi ito tao, pangpalipas oras ng mayaman kahit hindi ako mayaman. Sa aking puso at isip, ito ang nagpapaligaya sa akin. Ang paborito kong "subject" ay ang aking pamangking babae. Napakaganda niya. Halong puti at Pilipino. Ang masaya niyang mukha ay pang-paalis pagod pag masama ang aking gabi sa trabaho. Hindi ko siya anak pero para na rin. Bigay siya sa aking ng Diyos para merong balanse ang buhay ko. Puno ng litrato niya ang isang pader ng aking bahay. Mga digital ang mga litrato niya at merong ding black and white na ginawa ko sa aking "dark room". Kahit anong "media" maganda siya.
Matino ang gabi ko sa ospital. Maraming ners kaya medyo magaan ang trabaho. Nakapagpahinga pa nga ako. Binasa ko ang mga pahayagan ko sa potograpiya. Halos lahat ng binabasa ko ngayon ay potograpiya. Obsesyon na walang lumbay. Mahusay din ang mga pumalit sa akin na ners kaninang umaga kaya madali lang ang pagbigay ng report. Kung minsan buwisit ang ners na kapalit ko kaya nasisira tuloy ang umaga ko. Gusto nilang gawain ko lahat. Puwede ba yun? Kaya ka nga pumasok para ituloy ang trabaho ko. Tanga talaga, paano siya pumasa ng board exam?? Siguro gusto nalang magpahinga. Tapos huli pang dumating, magrereklamo pa at hindi maganda ang ibinigay na pasyente sa kaniya. Anak ng tiyanak, huli ka nang dumating, pasensiya ka. Pinagpiliin na ang nadatnan mo. Istupida. Reklamo ng reklamo. Parang bibi, beee-bek-bek-bek-bek, beee-bek-bek-bek-bek. Wala akong pakialam, uuwi na ako.
Nagkita rin kami ng mga ibang ners sa intensive care. Maganda silang kasama, walang buwisit. Masisipag at matatalino. Masarap silang katrabaho. Mabilis ang gabi pagkatsokaran ko ang mga katrabaho ko. Nakakabanas kung tamad at buwakaw ang katrabaho ko. Kahit saan ako pumuntay merong kontra bida. Buwisit talaga. Mabait naman akong tao pero pagimpakto/a ang nakabangga ko giyera na. Hindi ako umaatras sa mga mababang uri ng tao. Hindi naman lahat ng ameoba ay papatulan ko. Yung iba tinatapakan ko nalang at nililibing. Hahaha
Gusto ko sanang umalis dito sa trabaho ko. Pero isang araw naisip-isip ko na meron akong maibibigay sa lugar na ito. Bihira itong mangyari sa akin. Kadalasan ay umaalis nalang ako kasi hindi ako masaya at hindi ako kuntento sa kontribusyon ko sa lugar ng trabaho. Iba ngayon. Ang mga kasama ko ay tunay na tao na walang ibang "agenda" sa buhay. Masayahin sila at matulunggin. Bibigyan ko ng ilang pang buwan bako ako humatol sa aking kapalaran sa ospital na ito. Bibigyan ko nga pagkakataon.
Walang tigil ang pagtawag ng mga ospital. Gusto nila akong mag-eskedyul ng trabaho sa kanila. Matindi pa ang hang-over ko sa bagong taong pagsasalo. Hang-over sa kasayahan, hindi sa kalasingan. Isang lingo pa at balik buhay uli ako. Siguro sasabihin ko na masakit ang likod ko. Totoo naman.
Gumuguhit and sakit sa aking kaliwang hita mula sa aking likod. Ito ang nakuha ko sa pagaalaga ng may sakit. Hila dito, tulak dyan. Takbo at lakad. Abuso sa aking katawan ang trabaho ng ners. Panggabi pa ako. Kaya baliktad ang cercadian rhythm ko kumpara sa ibang tao. Mabuti at nakakatulog ako ng mabuti, kung hindi mesirable ang eksistensiya ko. Nersing ang bumubuhay sa akin ngayon. Walang reklamo, merong trabaho. Sana balang araw ay matutunan kong magpatakbo ng negosyo sa potograpiya.
Potograpiya ang mahal ko sa buhay. Hindi ito tao, pangpalipas oras ng mayaman kahit hindi ako mayaman. Sa aking puso at isip, ito ang nagpapaligaya sa akin. Ang paborito kong "subject" ay ang aking pamangking babae. Napakaganda niya. Halong puti at Pilipino. Ang masaya niyang mukha ay pang-paalis pagod pag masama ang aking gabi sa trabaho. Hindi ko siya anak pero para na rin. Bigay siya sa aking ng Diyos para merong balanse ang buhay ko. Puno ng litrato niya ang isang pader ng aking bahay. Mga digital ang mga litrato niya at merong ding black and white na ginawa ko sa aking "dark room". Kahit anong "media" maganda siya.
Matino ang gabi ko sa ospital. Maraming ners kaya medyo magaan ang trabaho. Nakapagpahinga pa nga ako. Binasa ko ang mga pahayagan ko sa potograpiya. Halos lahat ng binabasa ko ngayon ay potograpiya. Obsesyon na walang lumbay. Mahusay din ang mga pumalit sa akin na ners kaninang umaga kaya madali lang ang pagbigay ng report. Kung minsan buwisit ang ners na kapalit ko kaya nasisira tuloy ang umaga ko. Gusto nilang gawain ko lahat. Puwede ba yun? Kaya ka nga pumasok para ituloy ang trabaho ko. Tanga talaga, paano siya pumasa ng board exam?? Siguro gusto nalang magpahinga. Tapos huli pang dumating, magrereklamo pa at hindi maganda ang ibinigay na pasyente sa kaniya. Anak ng tiyanak, huli ka nang dumating, pasensiya ka. Pinagpiliin na ang nadatnan mo. Istupida. Reklamo ng reklamo. Parang bibi, beee-bek-bek-bek-bek, beee-bek-bek-bek-bek. Wala akong pakialam, uuwi na ako.
Nagkita rin kami ng mga ibang ners sa intensive care. Maganda silang kasama, walang buwisit. Masisipag at matatalino. Masarap silang katrabaho. Mabilis ang gabi pagkatsokaran ko ang mga katrabaho ko. Nakakabanas kung tamad at buwakaw ang katrabaho ko. Kahit saan ako pumuntay merong kontra bida. Buwisit talaga. Mabait naman akong tao pero pagimpakto/a ang nakabangga ko giyera na. Hindi ako umaatras sa mga mababang uri ng tao. Hindi naman lahat ng ameoba ay papatulan ko. Yung iba tinatapakan ko nalang at nililibing. Hahaha
Gusto ko sanang umalis dito sa trabaho ko. Pero isang araw naisip-isip ko na meron akong maibibigay sa lugar na ito. Bihira itong mangyari sa akin. Kadalasan ay umaalis nalang ako kasi hindi ako masaya at hindi ako kuntento sa kontribusyon ko sa lugar ng trabaho. Iba ngayon. Ang mga kasama ko ay tunay na tao na walang ibang "agenda" sa buhay. Masayahin sila at matulunggin. Bibigyan ko ng ilang pang buwan bako ako humatol sa aking kapalaran sa ospital na ito. Bibigyan ko nga pagkakataon.
