Walang trabaho

Umalis na ako sa aking pinagtratrabahuhang hospital. Wala ng pagasa sa lugar na iyon. Anim na taon din ang tinagal ko. Sanay doon na ako magreretiro, pero baka hindi na ako umabot ng retirement kung magtitiis lang ako sa paghihirap.

Walang tatapat sa mga benefits sa K hospital. Ang gagawin ko ay mag-reregistry nalang muna. Ako ang bahala sa aking schedule at puwede ko ring gawing walang weekends. Sa weekends ay susubukan kong simulan ang wedding photography business ko. Malaking pera na ang ipinundar ko sa pagsimula ng negosyong ito pero walang resulta dahil malaki rin ang kita sa narsing. Matinding pagbabago sa pagiisip at pagpaplano ang aking dapat gawin para mabitiwan ang pagdepende ko sa narsing. Suwertehen sana ako.

Wala na ang aking matinding interes sa narsing. Narating ko na ang aking panaginip na maging critical care nars at cardiac surgery narsing. Kailangang habulin ko na ang aking panaginip sa photography. Mahirap ang trabahong nars. Burned out na ako at wala ng pakialam sa propesyon na ito. Pera na lang. Dahil sa pera kaya ako nars. Parang malungkot pero karamihan sa mga nars ay ganito ang pagiisip. Dati, we care, ngayon, show me the money. Wala namang pakialam ang mga amo ko, bakit ako? What do you think of me, thinking of you? hahaha