Tigalawang pasyente lang kami ngayong gabi. Maraming nars dahil maraming pinauwing pasyente. Medyo pagod pa ako. Nagpaayos ako ng ngipin. Limang oras na tulog lang ang nakuha ko. Iinom nalang ako ng isang galong kape sa trabaho.
Ako lang ang lalaking nars ngayong gabi. Sanay hindi magpabuhat masyado itong mga kasama ko. Bumibigay na ang anking likuran. Kadalasan ako ang tigatulong kahit meron akong sarili kong pasyente. Masyado kasing mabibigat ang mga pasyente, mga dambuhala. Napansin kong masmadaling gumaling ang mga payat na pasyente. Yung mga malalaking tiyan ang nahihirapan. Sila rin ang madalas hindi makakilos at hindi makahinga. Malaking tiyan kaya hindi maigalaw ang kanilang katawan sa kama. Malaking tiyan kaya hindi makahinga. Kung minsan hindi raw sila kompurtable. Eh panong magiging komportable ka eh ang laki-laki mo. Halos mapuno ang kama. Umaatungal ang kama pag itinataas ang ulunan. Eeennnnngggggrrrrrrkkkkkk. Ang mga gulong ay pisa. Mga solidong gulong ito. Naku, baka bumigay ang sahig!
Kasama ko si nars E. May ka-kyutan siya, tipo ko. Wala pa ring asawa. Sa balita ko ay naghahanap rin. Mabait siya at matulunggin. Masaya siya ngayon kasi dalawa lang ang pasyente niya. Nagkataon na break siya kaya sinundan ko sa kusina ng unit namin. Napagusapan namin ang buhay-buhay. Na importante na maging masaya kahit na nars lang kami. Ito siguro ang tawag namin sa buhay. Mahirap ang trabaho namin. Kadalasan pati ang kalagayan namin ay nakasalalay. Meron kaming mga pasyenteng malala at merong nakakahawang impeksyon. Merong TB, MRSA, VRE, meningitis at iba pa. Nagaalaga kami sa loob ng mga kuwartong puno ng nakakahawang hangin. Mabuti at meron ng "negative pressure" na kuwarto. Merong "filter" na nagaalis ng bakteria sa hangin. Kami rin ang nagaalaga ng mga pamilya na hindi makaugaga sa pagkasakit ng minamahal nila. Kailangan nila ng garantiya na gagaling ang kanilang ina, ama, anak, lolo, lola. Kung minsan kami ang nagsasabi na malubha na ang kanilang kamaganak. , lalo na ngayong maraming matatanda sa ating papulasyon.
Kailangan na "positive" ang atityud sa buhay. Ngumiti pagpasok sa trabaho, anuman ang lagay ng pasyente. Gusto ng pamilya na meron silang matalino at malakas na nars. Sa panahon ngayon, ang mga manggagamot ay dalidali sa kanilang pagtingin sa mga pasyente. Test ng test, paglabas ng resulta, hindi naman nila matatawagan ang mga pamilya kaya kami na rin ang magbabalita.
Hindi lahat ng tao sa amerika ay kayang magbayad ng gastos sa ospital. Sa isang araw ay mahigit $500 ang singil sa ICU. Unang una ay mahal ang gamot. Hi-tek ang mga gamot na pang ICU. Karamihan ay nasa $300-$500 ang isang botelya. Susunod ay mahal ang mga blood test, mga treatments, at mga suweldo ng mga empleyado. Ang tylenol ay $35, dahil binigay ito ng nars. Ito ang katotohanan. Mahal ang ma-ospital kaya alagaan natin ang ating katawan.
Ilang beses ng na-bankrup ang Los Angeles County kasi maraming mga taong walang medical insurance. Sa dami ng mga nababaril na gang-members at mga inosente nilang biktima ng drive-by-shooting, nauubos ang pera ng County. Hindi lang iyon, merong ding mga teenager na may anak at walang asawa. County rin ang nagbabayad ng gastos nila para sa kanilang mga anak. Ang ibig sabihin ko sa "County" ay mga taxes na binayad ng mga taong may trabaho. Kaming may trabaho ang nagbabayad sa mga walang trabaho. Sa amerika lang pupuwede ang pamamalakad na ito. Sa pinas, meron bang ganitong pamamalakad? Wala. Kung pulubi ka mamatay ka kaagad. Sorry nalang. wala kang datong, wala kang buhay. Next.
Madaya, kami ang nagtratrabaho kami rin ang nagbabayad sa gastos nile. Mga putang inang mga tamad yan. Unang una, walang pinagaralan, hindi marunong magingles, walang alam gawin kundi kumantot. Magaanak wala namang trabaho. Pati auto insurance nila kami parin. Merong "fee" na ang tawag ay uninsured motorist coverage. Mandatory ito. Mga buwakang inang mga tao iyan. Dapat ideporte ang mga walang hiya.
Ako lang ang lalaking nars ngayong gabi. Sanay hindi magpabuhat masyado itong mga kasama ko. Bumibigay na ang anking likuran. Kadalasan ako ang tigatulong kahit meron akong sarili kong pasyente. Masyado kasing mabibigat ang mga pasyente, mga dambuhala. Napansin kong masmadaling gumaling ang mga payat na pasyente. Yung mga malalaking tiyan ang nahihirapan. Sila rin ang madalas hindi makakilos at hindi makahinga. Malaking tiyan kaya hindi maigalaw ang kanilang katawan sa kama. Malaking tiyan kaya hindi makahinga. Kung minsan hindi raw sila kompurtable. Eh panong magiging komportable ka eh ang laki-laki mo. Halos mapuno ang kama. Umaatungal ang kama pag itinataas ang ulunan. Eeennnnngggggrrrrrrkkkkkk. Ang mga gulong ay pisa. Mga solidong gulong ito. Naku, baka bumigay ang sahig!
Kasama ko si nars E. May ka-kyutan siya, tipo ko. Wala pa ring asawa. Sa balita ko ay naghahanap rin. Mabait siya at matulunggin. Masaya siya ngayon kasi dalawa lang ang pasyente niya. Nagkataon na break siya kaya sinundan ko sa kusina ng unit namin. Napagusapan namin ang buhay-buhay. Na importante na maging masaya kahit na nars lang kami. Ito siguro ang tawag namin sa buhay. Mahirap ang trabaho namin. Kadalasan pati ang kalagayan namin ay nakasalalay. Meron kaming mga pasyenteng malala at merong nakakahawang impeksyon. Merong TB, MRSA, VRE, meningitis at iba pa. Nagaalaga kami sa loob ng mga kuwartong puno ng nakakahawang hangin. Mabuti at meron ng "negative pressure" na kuwarto. Merong "filter" na nagaalis ng bakteria sa hangin. Kami rin ang nagaalaga ng mga pamilya na hindi makaugaga sa pagkasakit ng minamahal nila. Kailangan nila ng garantiya na gagaling ang kanilang ina, ama, anak, lolo, lola. Kung minsan kami ang nagsasabi na malubha na ang kanilang kamaganak. , lalo na ngayong maraming matatanda sa ating papulasyon.
Kailangan na "positive" ang atityud sa buhay. Ngumiti pagpasok sa trabaho, anuman ang lagay ng pasyente. Gusto ng pamilya na meron silang matalino at malakas na nars. Sa panahon ngayon, ang mga manggagamot ay dalidali sa kanilang pagtingin sa mga pasyente. Test ng test, paglabas ng resulta, hindi naman nila matatawagan ang mga pamilya kaya kami na rin ang magbabalita.
Hindi lahat ng tao sa amerika ay kayang magbayad ng gastos sa ospital. Sa isang araw ay mahigit $500 ang singil sa ICU. Unang una ay mahal ang gamot. Hi-tek ang mga gamot na pang ICU. Karamihan ay nasa $300-$500 ang isang botelya. Susunod ay mahal ang mga blood test, mga treatments, at mga suweldo ng mga empleyado. Ang tylenol ay $35, dahil binigay ito ng nars. Ito ang katotohanan. Mahal ang ma-ospital kaya alagaan natin ang ating katawan.
Ilang beses ng na-bankrup ang Los Angeles County kasi maraming mga taong walang medical insurance. Sa dami ng mga nababaril na gang-members at mga inosente nilang biktima ng drive-by-shooting, nauubos ang pera ng County. Hindi lang iyon, merong ding mga teenager na may anak at walang asawa. County rin ang nagbabayad ng gastos nila para sa kanilang mga anak. Ang ibig sabihin ko sa "County" ay mga taxes na binayad ng mga taong may trabaho. Kaming may trabaho ang nagbabayad sa mga walang trabaho. Sa amerika lang pupuwede ang pamamalakad na ito. Sa pinas, meron bang ganitong pamamalakad? Wala. Kung pulubi ka mamatay ka kaagad. Sorry nalang. wala kang datong, wala kang buhay. Next.
Madaya, kami ang nagtratrabaho kami rin ang nagbabayad sa gastos nile. Mga putang inang mga tamad yan. Unang una, walang pinagaralan, hindi marunong magingles, walang alam gawin kundi kumantot. Magaanak wala namang trabaho. Pati auto insurance nila kami parin. Merong "fee" na ang tawag ay uninsured motorist coverage. Mandatory ito. Mga buwakang inang mga tao iyan. Dapat ideporte ang mga walang hiya.
