Mga Kaibigan
Mahigit ng walong taon na ang nakakalipas ng lumipat ako ng tirahan sa North Carolina. Binunot ko ang aking sarili sa tradisyon na maging malapit sa aking pamilya. Malaki ang sakit sa aking puso na mapahiwalay sa aking ina na sa panahon na iyon ay nakatira kasama ng aking kapatid na babae. Tuwing makakahanap ako ng trabaho ay kailangan akong lumipat. Ng magkatrabaho ako sa aerospace ay umalis din ako at lumipat sa Palmdale.
Malamig ang panahon ng dumating ako sa Rokingham. Taglamig na at naturan pang pinakamalamig na panahon mula pa ng 1969. Suwerte talaga, historikal pa ang pagdating ko. Doon ko rin nasaksihan ang lakas ng bagyo sa east coast. Hurricane ang tawag nila. Pahiga ang daloy ng ulan at hindi pabagsak. Akala ko nga ay tinangay na ng hangin ang maliit kong kotse. Mabuti't hindi nabagsakan ng puno.
Inayos ng aking pinsan si Dr. G ang aking tinirahan. Ibinili niya ako ng kama at inerenta ng dalawang kuwartong apartment. Napakalaking lugar para sa isang tao. Hindi nagtagal ay lumipat akong muli sa isang bahay na maliit. Doon ay hindi rin ako nagtagal at lumipat akong muli sa Fayettevile para magaral ng critical care narsing.
Marami akong nakilalang mga kaibigan sa Rockingham. Karamihan ay mga nars galing sa Pilipinas. Narekrut sila para magtrabaho sa narsing home. Matinding sakrepisyo din ang dinanas nila. Naglalakad sila sa lamig papasok sa trabaho dahil wala pa silang sasakyan. Kungminsan ay nakikisakay sila sa mga katrabaho nila. Wala silang pamilya at puro estranghero lang ang mga kakilala nila. Kahit ako ay hindi ganito katapang. Pagwalang ibang pagpipilian, wala talgang magagawa, kailangang magsakrepisyo.
Ng matapos ang limang taon at nakuha na nila ang mga green card nila, nagsipagalisan din at nagsipaglipatan sa mas malaking siyudad ng North Carolina. Meron ding ibang nasa California na rin. Karamihan ay maybahay na at yung iba ay may negosyo pa.
Mas matalik ang pagsasama namin sa North Carolina kesa sa ibang lugar na pinaggalingan ko. Siguro dahil parang mga pamilya ka na sila. Nagkikita kami tuwing lingo para maginuman at magihaw ng karne pangpulutan. Simple lang ang buhay pero masmasarap ang tawanan at pagsasamahan. Namimis ko na ang mga kaibigan ko. Balang araw ay bibisitahin ko sila.
Mahigit ng walong taon na ang nakakalipas ng lumipat ako ng tirahan sa North Carolina. Binunot ko ang aking sarili sa tradisyon na maging malapit sa aking pamilya. Malaki ang sakit sa aking puso na mapahiwalay sa aking ina na sa panahon na iyon ay nakatira kasama ng aking kapatid na babae. Tuwing makakahanap ako ng trabaho ay kailangan akong lumipat. Ng magkatrabaho ako sa aerospace ay umalis din ako at lumipat sa Palmdale.
Malamig ang panahon ng dumating ako sa Rokingham. Taglamig na at naturan pang pinakamalamig na panahon mula pa ng 1969. Suwerte talaga, historikal pa ang pagdating ko. Doon ko rin nasaksihan ang lakas ng bagyo sa east coast. Hurricane ang tawag nila. Pahiga ang daloy ng ulan at hindi pabagsak. Akala ko nga ay tinangay na ng hangin ang maliit kong kotse. Mabuti't hindi nabagsakan ng puno.
Inayos ng aking pinsan si Dr. G ang aking tinirahan. Ibinili niya ako ng kama at inerenta ng dalawang kuwartong apartment. Napakalaking lugar para sa isang tao. Hindi nagtagal ay lumipat akong muli sa isang bahay na maliit. Doon ay hindi rin ako nagtagal at lumipat akong muli sa Fayettevile para magaral ng critical care narsing.
Marami akong nakilalang mga kaibigan sa Rockingham. Karamihan ay mga nars galing sa Pilipinas. Narekrut sila para magtrabaho sa narsing home. Matinding sakrepisyo din ang dinanas nila. Naglalakad sila sa lamig papasok sa trabaho dahil wala pa silang sasakyan. Kungminsan ay nakikisakay sila sa mga katrabaho nila. Wala silang pamilya at puro estranghero lang ang mga kakilala nila. Kahit ako ay hindi ganito katapang. Pagwalang ibang pagpipilian, wala talgang magagawa, kailangang magsakrepisyo.
Ng matapos ang limang taon at nakuha na nila ang mga green card nila, nagsipagalisan din at nagsipaglipatan sa mas malaking siyudad ng North Carolina. Meron ding ibang nasa California na rin. Karamihan ay maybahay na at yung iba ay may negosyo pa.
Mas matalik ang pagsasama namin sa North Carolina kesa sa ibang lugar na pinaggalingan ko. Siguro dahil parang mga pamilya ka na sila. Nagkikita kami tuwing lingo para maginuman at magihaw ng karne pangpulutan. Simple lang ang buhay pero masmasarap ang tawanan at pagsasamahan. Namimis ko na ang mga kaibigan ko. Balang araw ay bibisitahin ko sila.
