Naguguluhan
Sa walong taon kong pagiging tigapagalaga ng maysakit, meron akong bagong karanasan. Mahigit sampong ospital na ang aking napagtrabahuhan. Karamihan sa mga ospital na ito ay hindi para sa akin, kaya itinigil ko na ang aking pagempleyo sa kanila. Bakit ko pipilitin ang aking sarili kung hindi ko gusto sa kanilang pamamalakad ng kanilang lugar ng trabaho?
Napansin kong medyo malakas ang kabig ng mga pamilya sa ospital na aking pinagtratrabahuhan. Mag-aapat na buwan palang ako dito sa ospital na ito. Siyempre, sa simula, puro lang mga magagandang bagay ang aking nakikita. Madali ang trabaho, magaan ang reposibilidad, malapit sa bahay, bata at maganda ang ibang ners, at mababait ang ibang tao. Galing ako sa isang ospital na napakamagulo, maraming pasyente at serbisyo para sa may sakit. Malaking ospital dito sa siyudad ng mga anghel.
Malayo ang aking nilalakbay para matuntun ang aking lugar ng trabaho. Naisip-isip ko na kailangan kong maghanap ng bagong ospital na malapit sa bahay. Sawa na rin akong magtrabaho na parang kalabaw. Randam kong trabahong magsasaka ang aking ginagawa. Ners ako hindi magsasaka. Madalas nalang na mabigat ang pinapasan kong responsibilidad. Kulang sa ners, kaya dagdag na trabaho ang ibibigay sa akin.
Pag nasa critical care ang trabaho mo, medyo matindi ang stress. Wala pa kaming suporta sa mga amo namin. Kung merong mali, kasalanan ng mga ners. Merong pangyayari na mataas ang impeksyon sa mga pasyente namin. Alam mo ba kung ano ang sabi ng mga duktor? Yun' daw mga ners ay kumakain sa nursing station kaya naiimpeksyon ang mga pasyente. Nakakatuwang relasyon sa impeksyon at kagkain. Hindi ako naniniwala sa bagay na ito. Pauso lang nga mga maggagamot namin kasi hindi nila alam kung saan nanggagaling ang impeksyon. Mga komiko, seruhiyano ng puso pa ang mga ito. Hindi namin sinusunod ang payo nila. Kain parin kami ng kain sa nursing station. Minsan ang puta kong charge nurse, na pinay pa, ay sinasabihan ako na huwag uminom ng kape sa station. Alam mo ang sabi ka sa kanya? "Pag ako ay namatay sa pagmamaneho pauwi dahil antok na antok na ako, ikaw ang maykasalanan." Itinapon ka ang nalalabing kape sa aking tasa at ako ay ulamis sa kanyang pagmumukha. PUTANG babae. Malapit lang kasi ang kanyang bahay, eh karamihan sa amin ay mahigit kalahating oras na pagmamaneho ang ginagawa para makauwi. Wala siyang pakilam sa amin. Ang masakit pa ay kapwa pinoy siya. ANg nakakatawa, hindi nagtagal ay pati siya umiinam na rin ng kape. hahaha hipokreta!
Lumipas ang mahigit limang taon sa ospital na ito, handa na ako sa pagbabago. Walang masama sa paghahanap ng trabaho na iyong magugustuhan. Maniwala ka, matagal na akong naghahanap ng magandang lugar. Panaginip lang siguro it. Hanap lang ng hanap, sa awa ng Diyos...
Mabalik sa malakas na kabig ng pamilya sa ospital. Napagusapan namin ng aking kaibigan na ang pamilya ang nagpapalakad ng ospital, sumangayon siya. Ito nga raw ang isa sa mga problema ng ospital na ito. Bukas ang ospital namin magdamag. Labas pasok ang tao at ang mga sekyo (security) ay hindi mo mahahanap. Ganoon daw ang pamamalakad nila. Kung ako ang tatanungin hindi ako panatag sa aking sarili. Madalas kong naiisip na merong manyak na papatay sa amin kahit kelan nila gusto. Marami raw kamera, anong pakialam ko kung isang milyong kamera pa. Kung wala namang nanunuod sa mga kamera, wala ring silbi ito.
Ang problema ay hinahayaan naming matulog sa kuwarto ang pamilya. Kagabi meron pang nagsabi sa akin na dapat daw akong maging maunawain kasi ners ako. Buwakang inang puta! Walong taon na aking ners at sasabihan mo ako nito? Walang utang na loob. Anong alam niya sa pagiging ners? WALA! Tanggang puta. Kung wala akong pakialam sa may sakit hindi ako papasok, magtatanim nalang ako ng kamote sa bahay. Istupida! Bakit ko pahihirapan ang aking sarili? Hindi ako pumasok para bastusin lang ng isang istupida.
Ng matapos ang aking shift, nakabangga ko ang isang superbisor. Meron daw problema ang isang pamilya na inalagaan ko. Isipisip ko, mga putang ina. Ano na naman? Iyun daw pagsasalita ko ay masagwa. Uli kong pinaliwanag sa superbisor ang pangyayari. Dinagdag ko ang reklamo ko sa pagtulog ng mga pamilya sa kuwarto. Ganoon daw talaga. Bagong gawi sa pagaalaga ng may sakit. Dapat daw yung pagsasalita ko ay parang humahalik sa mabahong puwit ng mga abusadong pamilya. OO kako. Tapos huwag daw akong mag-call-in sick dahil dito. Buwakang inang superbisor. Akala mo alam lahat. PUTA.
Hindi nakakapagtaka. Walang kabig ang ners sa ospital na ito. Para kaming hotel. Hindi hotel ang ospital. Hindi nagbabakasyon ang pasyente, meron silang sakit at kailangan silang alagaan. Sa hotel, bakasyunista ang tao, kailangan nilang magrelaks. Isa pa sa hotel nagtitip ang tao, sa ospital, baka wala pang insyurans ang mga buwisit.
Pag-walang kabig ang ners walang bisa ang pagaalaga namin. Pag-nagwawala ang pasyente, kailangang maging matigas at panatag ang kinatatayuan mo. Kailangang matibay ang hawak mo sa pangyayari. Kung merong pamilyang lumalaban sa iyong kantatayuan, walang bisa ang impluwensa. Talo ka at ang nagwawalang pasyente ang hahawak ng pangyayari. Hindi siya gagaling, walang progreso.
Meron kaming pasyente na mahilig uminom. Kaya ng hindi siya makalaklak ng alkohol, nagwawala. Hindi rin siya tinatablan ng morphine. Inabuso kasi ang Vicodin ng dalawang taon. Sigaw ng sigaw. Nagmumura. Walang modo. Pinagbintangan pati ang isang ners na dinuran daw ang kanyang tasa ng tubig. Kung anu-anong bintang ang ginawa niya. Ng nilipat na siya sa isang seksyon ng ospital, nagrereklamo rin ang ners niya doon. Buwakang ina talaga. Wala na bang matinong pasyente sa mundo?
Paulit ulit ang panyayaring ito sa ospital namin. Mareklamo ang pamily, abusado at kinakalaban ang mga ners. Labag ito sa aking prensipyo. Siguro hindi ako tatagal dito. Oras na muling maghanap ng ibang trabaho.
Noong huling Oktubre, merong duktor na binaril ng pasyente. Ang masama ay nakawala ang pasyente na ito at tinulungan daw ng isang ners. DIYOS KO! Ners nanaman ang may kasalanan! Ners nanaman ang sinisisi sa pagkawala ng mamamatay tao. Wala kaming panalo. Biktima ng biktima.
Siya nga pala, bilog ang buwan kagabi. (sa kabilugan ng buwan, nagwawala ang mga pasyente) Balik ulin sa trabaho ngayong gabi. Sa awa ng Diyos...
Sa walong taon kong pagiging tigapagalaga ng maysakit, meron akong bagong karanasan. Mahigit sampong ospital na ang aking napagtrabahuhan. Karamihan sa mga ospital na ito ay hindi para sa akin, kaya itinigil ko na ang aking pagempleyo sa kanila. Bakit ko pipilitin ang aking sarili kung hindi ko gusto sa kanilang pamamalakad ng kanilang lugar ng trabaho?
Napansin kong medyo malakas ang kabig ng mga pamilya sa ospital na aking pinagtratrabahuhan. Mag-aapat na buwan palang ako dito sa ospital na ito. Siyempre, sa simula, puro lang mga magagandang bagay ang aking nakikita. Madali ang trabaho, magaan ang reposibilidad, malapit sa bahay, bata at maganda ang ibang ners, at mababait ang ibang tao. Galing ako sa isang ospital na napakamagulo, maraming pasyente at serbisyo para sa may sakit. Malaking ospital dito sa siyudad ng mga anghel.
Malayo ang aking nilalakbay para matuntun ang aking lugar ng trabaho. Naisip-isip ko na kailangan kong maghanap ng bagong ospital na malapit sa bahay. Sawa na rin akong magtrabaho na parang kalabaw. Randam kong trabahong magsasaka ang aking ginagawa. Ners ako hindi magsasaka. Madalas nalang na mabigat ang pinapasan kong responsibilidad. Kulang sa ners, kaya dagdag na trabaho ang ibibigay sa akin.
Pag nasa critical care ang trabaho mo, medyo matindi ang stress. Wala pa kaming suporta sa mga amo namin. Kung merong mali, kasalanan ng mga ners. Merong pangyayari na mataas ang impeksyon sa mga pasyente namin. Alam mo ba kung ano ang sabi ng mga duktor? Yun' daw mga ners ay kumakain sa nursing station kaya naiimpeksyon ang mga pasyente. Nakakatuwang relasyon sa impeksyon at kagkain. Hindi ako naniniwala sa bagay na ito. Pauso lang nga mga maggagamot namin kasi hindi nila alam kung saan nanggagaling ang impeksyon. Mga komiko, seruhiyano ng puso pa ang mga ito. Hindi namin sinusunod ang payo nila. Kain parin kami ng kain sa nursing station. Minsan ang puta kong charge nurse, na pinay pa, ay sinasabihan ako na huwag uminom ng kape sa station. Alam mo ang sabi ka sa kanya? "Pag ako ay namatay sa pagmamaneho pauwi dahil antok na antok na ako, ikaw ang maykasalanan." Itinapon ka ang nalalabing kape sa aking tasa at ako ay ulamis sa kanyang pagmumukha. PUTANG babae. Malapit lang kasi ang kanyang bahay, eh karamihan sa amin ay mahigit kalahating oras na pagmamaneho ang ginagawa para makauwi. Wala siyang pakilam sa amin. Ang masakit pa ay kapwa pinoy siya. ANg nakakatawa, hindi nagtagal ay pati siya umiinam na rin ng kape. hahaha hipokreta!
Lumipas ang mahigit limang taon sa ospital na ito, handa na ako sa pagbabago. Walang masama sa paghahanap ng trabaho na iyong magugustuhan. Maniwala ka, matagal na akong naghahanap ng magandang lugar. Panaginip lang siguro it. Hanap lang ng hanap, sa awa ng Diyos...
Mabalik sa malakas na kabig ng pamilya sa ospital. Napagusapan namin ng aking kaibigan na ang pamilya ang nagpapalakad ng ospital, sumangayon siya. Ito nga raw ang isa sa mga problema ng ospital na ito. Bukas ang ospital namin magdamag. Labas pasok ang tao at ang mga sekyo (security) ay hindi mo mahahanap. Ganoon daw ang pamamalakad nila. Kung ako ang tatanungin hindi ako panatag sa aking sarili. Madalas kong naiisip na merong manyak na papatay sa amin kahit kelan nila gusto. Marami raw kamera, anong pakialam ko kung isang milyong kamera pa. Kung wala namang nanunuod sa mga kamera, wala ring silbi ito.
Ang problema ay hinahayaan naming matulog sa kuwarto ang pamilya. Kagabi meron pang nagsabi sa akin na dapat daw akong maging maunawain kasi ners ako. Buwakang inang puta! Walong taon na aking ners at sasabihan mo ako nito? Walang utang na loob. Anong alam niya sa pagiging ners? WALA! Tanggang puta. Kung wala akong pakialam sa may sakit hindi ako papasok, magtatanim nalang ako ng kamote sa bahay. Istupida! Bakit ko pahihirapan ang aking sarili? Hindi ako pumasok para bastusin lang ng isang istupida.
Ng matapos ang aking shift, nakabangga ko ang isang superbisor. Meron daw problema ang isang pamilya na inalagaan ko. Isipisip ko, mga putang ina. Ano na naman? Iyun daw pagsasalita ko ay masagwa. Uli kong pinaliwanag sa superbisor ang pangyayari. Dinagdag ko ang reklamo ko sa pagtulog ng mga pamilya sa kuwarto. Ganoon daw talaga. Bagong gawi sa pagaalaga ng may sakit. Dapat daw yung pagsasalita ko ay parang humahalik sa mabahong puwit ng mga abusadong pamilya. OO kako. Tapos huwag daw akong mag-call-in sick dahil dito. Buwakang inang superbisor. Akala mo alam lahat. PUTA.
Hindi nakakapagtaka. Walang kabig ang ners sa ospital na ito. Para kaming hotel. Hindi hotel ang ospital. Hindi nagbabakasyon ang pasyente, meron silang sakit at kailangan silang alagaan. Sa hotel, bakasyunista ang tao, kailangan nilang magrelaks. Isa pa sa hotel nagtitip ang tao, sa ospital, baka wala pang insyurans ang mga buwisit.
Pag-walang kabig ang ners walang bisa ang pagaalaga namin. Pag-nagwawala ang pasyente, kailangang maging matigas at panatag ang kinatatayuan mo. Kailangang matibay ang hawak mo sa pangyayari. Kung merong pamilyang lumalaban sa iyong kantatayuan, walang bisa ang impluwensa. Talo ka at ang nagwawalang pasyente ang hahawak ng pangyayari. Hindi siya gagaling, walang progreso.
Meron kaming pasyente na mahilig uminom. Kaya ng hindi siya makalaklak ng alkohol, nagwawala. Hindi rin siya tinatablan ng morphine. Inabuso kasi ang Vicodin ng dalawang taon. Sigaw ng sigaw. Nagmumura. Walang modo. Pinagbintangan pati ang isang ners na dinuran daw ang kanyang tasa ng tubig. Kung anu-anong bintang ang ginawa niya. Ng nilipat na siya sa isang seksyon ng ospital, nagrereklamo rin ang ners niya doon. Buwakang ina talaga. Wala na bang matinong pasyente sa mundo?
Paulit ulit ang panyayaring ito sa ospital namin. Mareklamo ang pamily, abusado at kinakalaban ang mga ners. Labag ito sa aking prensipyo. Siguro hindi ako tatagal dito. Oras na muling maghanap ng ibang trabaho.
Noong huling Oktubre, merong duktor na binaril ng pasyente. Ang masama ay nakawala ang pasyente na ito at tinulungan daw ng isang ners. DIYOS KO! Ners nanaman ang may kasalanan! Ners nanaman ang sinisisi sa pagkawala ng mamamatay tao. Wala kaming panalo. Biktima ng biktima.
Siya nga pala, bilog ang buwan kagabi. (sa kabilugan ng buwan, nagwawala ang mga pasyente) Balik ulin sa trabaho ngayong gabi. Sa awa ng Diyos...
