Buhay may asawa
Ang aking matalik na kaibigan ay bumisita para sa aking kaarawan. Kumain kami sa kainang pilipino. Umorder ako ng dinuguan at kare-kare. Ang problema sa kare-kare ay puro lamangloob ang sanggap. Walang buntot ng madkaw(LOL). Sa kamahalan ng buntot walang naglalagay nito sa lutong kare-kare. Ako nalang ang nagluluto ng tunay na kare-kare. Sa pagkalat ng madkaw, hindi muna ako bibili nito.
Dala ni J ang kanyang beybe. Napakakyut niya. Ang dami kong litratong kinunan. Siyempre didyital. Sa presyo ng kamera na ito kailangang gamitin. Maganda naman ang mga resulta. Magaling kasi akong kumuha ng litrato (yabang). Hindi mareklamo si baby J. Hindi rin maingay. Mapagkaibigan pa. Sumama sa akin. Inakap pa ako. Napaka-masayang bata. Napaka-chubby ng kanyang pisngi, parang siopao.
Si J ay napakabait na tao. Sa lahat na nakilala ko, siya lang ang tunay na kaibigan. Ang situwasyon niya ngayon sa kanyang pamilya ay malayo sa perpekto. Maraming problema sa kung sino ang magaalaga ng bebi nila, problema sa kung paano siya magtratrabaho, etsetera, etsetera. Ibig ko siyang payuhan pero mukhang napagusapan na nilang dalawa ang mga payo ko. Ayaw magbigay ni babae. Parang lumalabas ay si J nalang ang magkakarga ng bigat ng pagbuhay ng kanilang pamilya. Ayaw tumulong ng babae. Sabi ni J sa kanya kahit hindi na siya magtrabaho, ayaw naman at hindi raw niya kayang nasa bahay magaraw. Buwakaw talaga. Kilala ko itong misis niya at may pagka-mahirap kausap talaga. Sabi ni J "nauunawaan ko kung bakit wala ka pang asawa."
Sa akin, ang pagaasawa ay hindi 50-50. Ito ay 60-40. Kailangang merong magbigay para may patutungguhan. Ang 50-50 ay parang "draw" walang panalo kaya walang patutungguhan. Hindi ito siyensang raketa (rocket science). Simple lang, di ba. Ang problema ay kung hindi magbigay ang isa. Yuuuun, bagsak ang institusyon ng pag-aasawa. Lahat ng pilosopiya ay burado, isoli na ang singsing, ibenta ang bahay, diborsyo.
Ang malungkot na katotohanan ay ang situwasyon na ang isang kabiyak ay parang pabigat sa asenso ng pamilya. Maraming ners along kilala na hindi nagtratrabaho ang mga asawa nilang lalaki. Maswerte ang mga walang hiya. Tangga ang mga babae. Bakit kanyo? Anong matalinong babae ang hahayaan ang tamad na lalaki sa bahay lang. Baka may kabit pa ang walang hiya. Nakikita ko sa Santa Monica ang mga pinoy na lalaki, at mga tambay lang. Dinala sa Amerika ang katamaran sa Pilipinas. Mga walang modo. Kuwentuhan lang ang ginagawa nila.
Meron akong ilang buwang walang trabaho ng ma-lay-off ako sa trabaho. Hindi ako mapalagay. Nakakahiya kay mommy at kay Ti na nakikitira at nakikilamon ako sa kanila. Sinubukan ko ang lahat. Nagbenta ng "insurance", kotse, at kung anu-ano pa. Wala akong mabenta. Wala akong respeto sa sarili ko. Kaya ako nag-aral ng narsing. Eto, maganda na ang buhay. Paano natitiis ng mga lalaki na ito ang kanilang kalagayan? Magtanim sila ng patatas, o magmaneho ng bus, mangulekta ng basura, magkarpentero, maraming trabaho dyan. Bakit, vise-presidente ba ang gusto nilang trabaho? Gusto siguro mga trabahong amo. HInid uso dito yan, simula ka sa baba at balang araw amo ka na. Ganoon ang Amerika.
Meron akong tiyo na nagmaneho ng bus, dentista siya sa Pilipinas. Matindi ang respeto ko sa kanya. Mabait siya at matulunggin. Hindi siya nahihiyang magmaneho ng bus. Malaki ang kinita niya at retayrd na siya. Pa-banjing-banjing na lang siya ngayon ng tiya ko. Naka-mercedes at BMW din sila. Hindi masama.
Kaya kayong mga nars na may asawang walang trabaho at malakas ang tuhod at tumitigas pa ang kanyang tarugo, GUMISING KAYO! Niloloko lang kayo ng inyong darling. MGA TANGA!!!! GISING
Ang aking matalik na kaibigan ay bumisita para sa aking kaarawan. Kumain kami sa kainang pilipino. Umorder ako ng dinuguan at kare-kare. Ang problema sa kare-kare ay puro lamangloob ang sanggap. Walang buntot ng madkaw(LOL). Sa kamahalan ng buntot walang naglalagay nito sa lutong kare-kare. Ako nalang ang nagluluto ng tunay na kare-kare. Sa pagkalat ng madkaw, hindi muna ako bibili nito.
Dala ni J ang kanyang beybe. Napakakyut niya. Ang dami kong litratong kinunan. Siyempre didyital. Sa presyo ng kamera na ito kailangang gamitin. Maganda naman ang mga resulta. Magaling kasi akong kumuha ng litrato (yabang). Hindi mareklamo si baby J. Hindi rin maingay. Mapagkaibigan pa. Sumama sa akin. Inakap pa ako. Napaka-masayang bata. Napaka-chubby ng kanyang pisngi, parang siopao.
Si J ay napakabait na tao. Sa lahat na nakilala ko, siya lang ang tunay na kaibigan. Ang situwasyon niya ngayon sa kanyang pamilya ay malayo sa perpekto. Maraming problema sa kung sino ang magaalaga ng bebi nila, problema sa kung paano siya magtratrabaho, etsetera, etsetera. Ibig ko siyang payuhan pero mukhang napagusapan na nilang dalawa ang mga payo ko. Ayaw magbigay ni babae. Parang lumalabas ay si J nalang ang magkakarga ng bigat ng pagbuhay ng kanilang pamilya. Ayaw tumulong ng babae. Sabi ni J sa kanya kahit hindi na siya magtrabaho, ayaw naman at hindi raw niya kayang nasa bahay magaraw. Buwakaw talaga. Kilala ko itong misis niya at may pagka-mahirap kausap talaga. Sabi ni J "nauunawaan ko kung bakit wala ka pang asawa."
Sa akin, ang pagaasawa ay hindi 50-50. Ito ay 60-40. Kailangang merong magbigay para may patutungguhan. Ang 50-50 ay parang "draw" walang panalo kaya walang patutungguhan. Hindi ito siyensang raketa (rocket science). Simple lang, di ba. Ang problema ay kung hindi magbigay ang isa. Yuuuun, bagsak ang institusyon ng pag-aasawa. Lahat ng pilosopiya ay burado, isoli na ang singsing, ibenta ang bahay, diborsyo.
Ang malungkot na katotohanan ay ang situwasyon na ang isang kabiyak ay parang pabigat sa asenso ng pamilya. Maraming ners along kilala na hindi nagtratrabaho ang mga asawa nilang lalaki. Maswerte ang mga walang hiya. Tangga ang mga babae. Bakit kanyo? Anong matalinong babae ang hahayaan ang tamad na lalaki sa bahay lang. Baka may kabit pa ang walang hiya. Nakikita ko sa Santa Monica ang mga pinoy na lalaki, at mga tambay lang. Dinala sa Amerika ang katamaran sa Pilipinas. Mga walang modo. Kuwentuhan lang ang ginagawa nila.
Meron akong ilang buwang walang trabaho ng ma-lay-off ako sa trabaho. Hindi ako mapalagay. Nakakahiya kay mommy at kay Ti na nakikitira at nakikilamon ako sa kanila. Sinubukan ko ang lahat. Nagbenta ng "insurance", kotse, at kung anu-ano pa. Wala akong mabenta. Wala akong respeto sa sarili ko. Kaya ako nag-aral ng narsing. Eto, maganda na ang buhay. Paano natitiis ng mga lalaki na ito ang kanilang kalagayan? Magtanim sila ng patatas, o magmaneho ng bus, mangulekta ng basura, magkarpentero, maraming trabaho dyan. Bakit, vise-presidente ba ang gusto nilang trabaho? Gusto siguro mga trabahong amo. HInid uso dito yan, simula ka sa baba at balang araw amo ka na. Ganoon ang Amerika.
Meron akong tiyo na nagmaneho ng bus, dentista siya sa Pilipinas. Matindi ang respeto ko sa kanya. Mabait siya at matulunggin. Hindi siya nahihiyang magmaneho ng bus. Malaki ang kinita niya at retayrd na siya. Pa-banjing-banjing na lang siya ngayon ng tiya ko. Naka-mercedes at BMW din sila. Hindi masama.
Kaya kayong mga nars na may asawang walang trabaho at malakas ang tuhod at tumitigas pa ang kanyang tarugo, GUMISING KAYO! Niloloko lang kayo ng inyong darling. MGA TANGA!!!! GISING
